' hayatın en hüzünlü anı....' demişti ve devamını getirmişti bir zamanlar..bugünse aynı durumda olan ben oluyorum..hayat işte 'o ' bunu yazarken üzülen ben olmuştum..şimdi ben yazarken yine üzülen ben oluyorum...sevmek yanlış zamanda bir insanı ve en derininde hissetmek yalnızlığı acı veriyor şimdi...
'yaşam denilen döngüde savrulurken gerçekten değer bilene ayırmak istiyoruz sevgimizi.sadece onun olalım istiyoruz tüm benliğimizle ki mutlu olalım her deminde hayatın...
oysaki kıymet bilir sandıklarımızın boşluklarındaymışız, bir arpa boyu yol alamamışız sevdasına tutulduklarımızın içinde.'
...kendimi kandırmakla geçmiyor zaman...
...gün bitiyor...
...daha bir artıyor hüzünlerim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder